Mensen denken vaak dat afscheidsfotografie puur draait om het fotograferen van de overledene. Of dat er alleen mensen met verdriet te zien zijn. Tuurlijk, dat hoort erbij. Maar tijdens een uitvaart gebeurt er zo veel meer dan alleen  speeches en muziek.

Stiekeme momentjes
Als documentair uitvaartfotograaf houd ik het meest van ‘stiekeme momentjes’. Kleine dingen die niemand anders ziet, gebaren of blikken. Twee zussen die elkaars hand vasthouden tijdens de uitvaart van hun geliefde oma, een vader die een arm om de schouder van zijn zoon legt als troost. Alles wat voorbijkomt zoals het komt. Ik probeer al deze momenten te vangen om zo het verhaal zo compleet en echt mogelijk te laten zien.

Verdrietig en mooi tegelijk
Ik heb wel iets met de dood, afscheid en rouw. Het intrigeert me. Het is iets heel verdrietigs, maar ook iets moois. Het houdt mij bezig. Uit alle beroepskeuzetesten die we op de middelbare school moesten maken, kwam uitvaartondernemer / begrafenisondernemer. Iets wat je op die leeftijd niet serieus neemt (ik lachte er tenminste om en ‘dit bewees maar weer dat dergelijke testen nergens op slaan’).

Foto’s als troost
Het voelt nu voor mij echt alsof alle puzzelstukjes op hun plaats vallen na een jarenlange zoektocht. Alsof ik mijn ‘roeping’ heb gevonden. Hier ben ik heel dankbaar voor. Als fotograaf kan ik mensen helpen met de rouwverwerking, het verlies een plekje te kunnen geven. Met mijn foto’s kan ik ze een mooi en tastbaar aandenken geven aan de heftige en emotionele tijd, wat hopelijk wat troost geeft.

Ik ben dan wel geen uitvaartondernemer geworden (wie weet in de toekomst… ) maar op een andere manier komt het toch wel heel dicht in de buurt.

Ik leg met liefde de liefde vast.